Ο χαμένος χρόνος

Το ανεπανάληπτο των στιγμών προσδίδει την αξια τους. Πόσα δάκρυα έχουμε χύσει πάνω σε πολύτιμες αναμνήσεις στιγμών που χάθηκαν ανεπιστρεπτί… Σκεφτείτε όμως, γιατί αναπολούμε και πονάμε για αυτά που χάθηκαν; Μήπως επειδή, «τότε» δεν ήμασταν αληθινά παρούσες; Μήπως «τότε» που βιώναμε ότι βιώναμε, δεν ήμασταν αρκετά συνειδητοί και δεν απολαμβάναμε πλήρως την όποια εμπειρία μας; Μήπως αυτή η έλλειψη συνειδητότητας μάς έκανε να βιώνουμε τα πράγματα επιφανειακά, χωρίς βάθος; Και μήπως αυτός είναι ο λόγος για τον μυρηκασμό των αναμνήσεων; Μήπως γι’ αυτό πονάμε και υποφέρουμε όταν σκεφτούμε το παρελθόν κι όλα αυτά που υποτίθεται ότι «χάσαμε»; Γιατί, αν τα έχουμε πραγματικά βιώσει, πώς είναι δυνατόν ποτέ να τα «χάσουμε»;;;
«Δικό» μας είναι ότι έχουμε βάλει μεράκι και ψυχή. Η ροή της εμπειρίας μας μπορεί να γίνει μια διαρκής θαυματουργή διαδικασία, αν σφραγιστεί με την αυθεντική παρουσία μας. Από κει και πέρα, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας την «πάρει». Οι περισσότερες από εμάς σέρνουμε το σαρκίο των παραπόνων μας στα καφέ και στις πλατείες, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι απλά κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα.