Αν Υπάρχει Παράδεισος…

Πριν τρεις μήνες χάθηκε ξαφνικά σε μια νύχτα το ξύλινο σπιτάκι μου στο βουνό. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν καλά τι σήμαινε αυτό για μένα. Τυλίχτηκε στις φλόγες και εξαϋλώθηκε μέσα σε λίγες ώρες. Για μέρες πάλευα να το χωρέσω στον νου μου. Έβλεπα φλόγες στον ύπνο μου. Ώσπου μια νύχτα είδα ένα πολύ φωτεινό όνειρο, ότι το σπίτι υπάρχει κάπου αλλού – πανέμορφο και ανέγγιχτο, σαν να αποφάσισε το υποσυνείδητο μου να το εντάξει σε έναν φανταστικό παράδεισο των σπιτιών… Έτσι κάπως ησύχασα, ενώ ακόμη με στοιχειώνει η ιδέα αυτού που πάντα λέει ο Δάσκαλος μου, ότι όλα τα φαινόμενα “υπάρχουν και δεν υπάρχουν ταυτόχρονα”.

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι τα παιδιά που εξαϋλώθηκαν μέσα στις φλόγες στο τρένο του χαμού. Τους τραγικούς γονείς που δεν βρήκαν ούτε ένα ίχνος από τα αγαπημένα σώματα. Το αδιανόητο της εξαφάνισης των λατρεμένων ανθρώπων. Για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν με νοιάζει γιατί. Δεν μιλώ για την αδικία και το έγκλημα που ναι, ισχύει και που θα πρέπει να τιμωρηθεί από όλους μας καταλλήλως. Για το τραγικό παράλογο της απόλυτης απώλειας μιλώ. Για τα παιδιά που χάθηκαν πονώ μέσα στο μεδούλι μου.

Και λέω ίσως, αν υπάρχει παράδεισος, ας μαζευτούν όλα τα όμορφα αυτά κορίτσια και αγόρια στο ξύλινο σπιτάκι μου. Τους το χαρίζω με όλη μου τη καρδιά, να μένουν εκεί αρμονικά κι αγαπημένα σε μια πνευματική κοινότητα στον ουρανό…Γιατί αν αναλογιστούμε την παροδικότητα και την κενότητα, ναι, ο Δάσκαλος έχει δίκιο – τα πάντα υπάρχουν και δεν υπάρχουν ταυτόχρονα. Το ίδιο κι εμείς, το ίδιο και οι αγαπημένοι μας, και τα σπίτια μας, οι χώρες μας, αυτό που λέμε πολιτισμός μας, ο πλανήτης μας, το ίδιο το σύμπαν!

Μέχρι να το κατανοήσουμε όμως αυτό, θα ήθελα να μην υπάρχει, σε κανένα παράλληλο σύμπαν, κράτος τόσο αυταρχικό και δολοφονικό που να αντιμετωπίζει τα παιδιά μας σαν εχθρούς Γιατί εχθρούς του θα τα βρει στο μέλλον. Κι εμάς μαζί. Άμεσα.